اشعار

یا بشیر و یا نذیر ای حضرتِ والا سلام            بر تو ای یاسینِ امّت حضرت طاها سلام

مبعثِ تو عالمی را زد به هم ختمِ رسول            جان بقربانت شوم ای گـوهرِ زیبا سلام

دوبـاره نـور رسید و جهـان منوّر شد            رسیـدن همه تا عـرش حق میـسّر شد
بخـوان بنام خـدایت که دل مسخّـر شد            بخوان که عشق به سیمای تو مصوّر شد

به دستِ دین تو أدیانِ سابق می‌شود تکمیل            رسیدی تا به ویرانی روَد اصحابِ شومِ فیل

بخوان پیغمبرانه! چون که با لحنِ حجاز تو            به واللهِ دو چندان می‌شود زیباییِ ترتیل

صحبت از مبعث که می‌آید مسخًر می‌شوم            با نوای یا محمّد پاک و اطهـر می‌شوم

ذکرِ پیغمبر شریف است و پُر از آزادگی            نـامِ او می‌گـویم و مثلِ کـبوتر می‌شـوم

جهـان نـبـود و تو بودی نـشـانۀ خلـقت            هـمای اوج سـعـادت به شـانـۀ خـلـقـت

جهان نبود و خدا با تو گفـتگـو می‌کرد            به حُـسن خـاتـمت از آسـتـانـۀ خـلـقـت

مـژده ای دل که شب بـعـثت طاهـا آمد            جـان و روح دگـری بـر تـن دنـیـا آمـد
باز مـاه رجـب از عـطر معـطر گـشته            به خـدیجـه بـرسان یار، پـیمـبر گـشـته

از عـرش آمـدنـد مـلائک به خـدمـتـش            تنها به قصد عرض ارادت به حضرتش

حـالا در امـتــداد مـسـیـر پـیـمـبــریـش            مـی‌آیـد از حـرا پـی اظـهـار بـعـثـتـش

در حـلـقـۀ لاهـوتـیـان شـور و نوا بود            هر جا سخن از وصف یاری دلربا بود

در رفت و آمد بود فـوجی از مـلائک            از عـرش آوایی به جـمـع مـاسـوا بود

چو بر اریکه سوار آن یگانه فارسْ شد            پیاده یوسف و یعقوب و نوح و یونس شد

بـزرگ مـکـتب تـوحـیـد را مؤسس شد            سـتـاره‌ای بدرخـشـید و مـاه مجـلس شد

آمد از یـثـرب نـدای اقـرأ روح الامـیـن            آیه‌های نور نازل گشته بر، کهف‌الحصین

سـجـده بر مـحـراب ابـروی محـمد آمده            خـتم آل المـرسلین از یثـرب احـمد آمده

صدا چندین و چندین بار می‌پیچید می‌پیچید           در آن ابعاد کم، بسیار می‌پیچید می‌پیچید

که إِقْـرَاء یا محمد یا محمد یا محمد؛ هان           صدا در لا به لای غار می‌پیچید می‌پیچید

ای آن‌که قسم خورده به نـام تو خدایت            بیدار شده شهـر شب از بـانگ رهایت
ای آن‌که تـبـرک شده کعـبه به عـبـایت            تا عرش خدا صف زده پژواک صدایت

ﮔـﻠﻮﯼ ﺑﺎﺩﯾﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺗـﺸﻨﻪ‌ﺗﺮ ﻣﯽﮔﺸﺖ            ﭼﻮ ﺗﺎﻭﻟﯽ ﺯ ﻋﻄﺶ، ﺍﺯ ﺳﺮﺍﺏ ﺑﺮﻣﯽ‌ﮔﺸﺖ

هُـبَـل ﻧـﺸـﺴـﺘـﻪ ﺑﻪ ﺗـﺎﺭﺍﺝِ بـی‌نـوایـی‌هـا            ﻣﻨﺎﺕ ﻭ ﻻﺕ ﻭ ﻋُﺰﯼ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﯾﯽ‌ﻫﺎ

از حــرا آمـد و آئـیــنـه و قــرآن آورد            مژده آن جان جهان از بر جانـان آورد

مژدۀ وحی و نـبـوّت دل عـالـم را بُرد            هر که دل داشت به آن آینه ایمان آورد

خـواندم دوبـاره خاطـرۀ ناب کهف را            آیـه بـه آیــه ســورۀ جـذّاب کـهـف را

دیـدم چه ماهرانه خـدایـم کـشیده است            تـصویر ‌بی‌نظـیر تو در قاب کهف را

از خاک تا به خاک تربت فـرق دارد            جـنات هـم جـنّت به جـنّت فـرق دارد

ما سعیمان این است این شبها نمی‌ریم            در مسلک عاشـق ریاضت فرق دارد

غـارِ حـرا سـیـنا شده در روزِ مبعث            ذکرِ خـدا احـیـا شده در روزِ مبـعـث
اِقراء باسمِ ربّکَ.. نجوایِ عشق ست            بر رویِ لب گویا شده در روزِ مبعث

چنان که خوانده خداوندت؛ بخوان تو نیز خدایت را           چنان که بشنودت تاریخ؛ که آیه آیه صدایت را

اراده کرده برانگیزد؛ خدا صدای تکامل را           در انعکاس خودت ریزد؛ طنین غار حرایت را

چه کاری با حرا کردی محمد            حـرا را کـبـریا کـردی محـمـد

فـدای تـو کـه بـا اسـلام نـابـت            جهـان را با صفا کردی محمد

محـبـوب خـداوند تـبارک و تعـالی‌ست            این مرد که مُزّمّل و مُدّثّر و طاهاست

باید سخـنـانش به دل و جـان بنـشـیـنـد            این مرد که مشهور به پیغمبر دلهاست